Gerard Spong
Waarom heb ik dit juridische boek gekozen?
Het was een lastige keuze om mijn favoriete boek te kiezen en daar iets over te zeggen. Maar na twijfelen tussen De Beschaving van J.P. Guépin, die op weergaloze wijze het bloedig fundament van onze beschaving beschrijft, en filosofeert over misdaad en straf in vooral Griekse reinigingsceremoniën inclusief het offersysteem in die tijd, heb ik uiteindelijk gekozen voor de Institutio Oratoria ofwel De opleiding tot redenaar van Quintilianus.
Voor strafrechtadvocaten is dit uit de oude Romeinse tijd stammend handboek over retorica nog immer actueel en een must. Met hem meen ik dat een korte inleiding waarin de toon wordt gezet, een heldere argumentatie en een weerlegging van de te verwachten argumenten van de tegenpartij, het openbaar ministerie, van essentieel belang zijn. Alle retorische trucs zijn dienstig. Zoals het noemen van voorbeelden, vergelijkingen en gezaghebbende meningen. Lekker vals is ook de beweringen van de tegenpartij anders te formuleren en de aanval te openen met het slechtste argument van in ons geval het openbaar ministerie. Dat werkt perfect ontregelend. Eveneens belangrijk voor strafadvocaten naar wie de rechter vaak urenlang geïnteresseerd moet luisteren is de verwoording. Kies de woorden goed, gebruik zo nodig stijlfiguren en voor zover nodig ridiculiseer je opponent.
In delicate zaken, zoals zedendelicten, is tact en een zorgvuldige woordkeus extra belangrijk. Zeker wanneer de betrouwbaarheid van een jong kind moet worden betwist. Verder meent Quitilianus dat een spreker die meer nadruk wenst te geven aan zijn betoog, de toppen van zijn middelvinger en duim aan een moet sluiten. Je kan veel van hem zeggen, maar Donald Trump verstond deze kunst als geen ander en wist miljoenen hiermee te overtuigen.
Met Quintilianus verschil ik echter van mening voor zover hij ten zeerste ontraadt een rechter aan te vallen. In het algemeen kan ik hiermee instemmen. Het middel van wraking mag evenwel hier niet onder lijden.
Kortom, een voor strafadvocaten zeer lezenswaardig boek.
Wat is mijn meest bijzondere bibliotheekherinnering?
Mijn meest bijzondere bibliotheekervaring deed ik op in Parijs. In het 13e arrondissement is daar door toedoen van de toenmalige president François Mitterand de “Bibliothèque Nationale de France” verrezen. Het is adembenemend te ontdekken dat deze bibliotheek beschikt over alle of nagenoeg alle boeken ooit ter wereld verschenen. Inclusief mijn Leugens om bestwil.
Waarom ben ik lid van de Praktizijn?
En van de Praktizijn ben ik lid om de simpele reden dat ik menigmaal een werk voor een pleidooi in deze bibliotheek heb kunnen opduikelen.
