Jurjen Pen
Hij was meer dan twintig jaar voorzitter van het bestuur van de stichtingen AMOC en DHV te Amsterdam, en maakte deel uit van de RvT van de Regenboog, was bestuurslid van de Hockeycub Hurley,en is bestuurslid van de Vrijwilligers Academie en het Verhalenhuis.
Waarom heb ik dit juridische boek gekozen?
De keuze viel niet mee. Drie boeken kwamen in aanmerking.
Allereerst Van der Pot Donner, Handboek van het Nederlandse staatsrecht. Een ramp om tentamen over te moeten doen, maar een feest om te lezen.
Dan Straf en maatregel, het proefschrift uit 1992 van mijn overleden oud-kantoorgenoot Dirk van der Landen. Met name vanwege het historische deel, en dan vooral de mooie samenvatting van de ideeën over het straffen zoals bediscussieerd in de Internationale Kriminalistische Vereinigung, opgericht door van Hamel, von List en Prins. Bijna alle hedendaagse debatten over dat onderwerp zijn daar al gevoerd.
Vervolgens het proefschrift van mijn oud kantoorgenoot Theo de Roos, Strafbaarstelling van economische delicten. Hij beschrijft daar onder meer een fenomeen wat nog steeds actueel is, waardoor zijn boek voor mij blijft leven. Er gebeurt iets, de leden van de Tweede Kamer schreeuwen moord en brand, onmiddellijke wetgeving is vereist, die komt er, een hoogleraar waarschuwt dat dit slechte en niet handhaafbare onzin is, de wet wordt door het parlement gejaagd en daarna hoort niemand er meer iets over.
Heden ten dage komt het dan ook nog vaak voor dat de Raad van State negatief adviseert. Daar trekken de Ministers zich tegenwoordig ook weinig van aan.
Van deze drie wint Van der Pot Donner het toch. De geschiedenis van ons staatsrecht vond ik destijds spannend en het handboek, uit 1940, is nog steeds in gebruik. De laatste versie die ik tegenkwam was uit 2014, bewerkt door Elzinga, De Lange en Hoogers.
Dan een toegift, over een handboek dat ik alleen doorgebladerd heb, maar een diepe indruk maakte. Een paar jaar geleden waren we op vakantie in Spanje, en bleven twee dagen in Oviedo. Een oud mannetje met bretels en een sigaar corrigeerde onze wijnbestelling. We raakten in gesprek. Hij was Spaans, en emeritus-hoogleraar Duits. En hij sprak een paar woorden Nederlands. Toen hij hoorde dat ik jurist was meldde hij dat de Rechtsgeschiedenis van Van Oven een indrukwekkend boek was. Hij had dat gelezen met zijn kennis van het Duits en een Nederlands woordenboek. Ik durfde hem niet te vertellen dat ik het niet volledig gelezen had. Vervolgens bleek hij, ook met een woordenboek, Max Havelaar te hebben gelezen. Ook daarvan was hij onder de indruk en betreurde het dat dat nooit vertaald was naar het Spaans.
Wat is mijn meest bijzondere bibliotheekherinnering?
Twee jaar geleden leidde ik een groep van dertig Nigeriaanse advocaten rond op de Rechtbank. En bracht ze naar de Praktizijns. De bibliotheek interesseerde ze maar weinig, maar ze wilden allemaal op de foto met een Nederlandse toga en bef, onder veel opwinding en gelach. Een dierbare herinnering.
Toen ik een jaar of acht was woonden wij in Helpman, bij Groningen. Ik ging toen vaak naar de plaatselijke bibliotheek. Er was een verkleedevenement, waarbij ik de eerste prijs won, als Christopher Robin uit Winnie-the Pooh. De twee deeltjes over Pooh horen nog altijd bij mijn favoriete literatuur.
Waarom ben ik lid van de Praktizijn?
Mijn oude kantoor had een behoorlijke bibliotheek, maar de Praktizijns had toch meer. En als bejaarde 1-pitter met een praktijk aan huis lees ik de tijdschriften en de jurisprudentie toch liever op papier dan op een scherm. De handboeken zijn er up to date, en er werken aardige en behulpzame mensen. Een prettige en rustige plaats in een jachtige wereld. En uniek in Nederland.
